Mijn weg richting een gelukkiger leven is een heel verhaal. Het is niet perse dat ik ongelukkig was, maar ik was wel altijd op zoek naar iets anders, nieuws en vooral op zoek naar mezelf.

"Nooit goed genoeg voelen in het schoolsysteem"

Ik denk dat iedereens levenskeuzes ongeveer beginnen rond de middelbare school. Dan wordt de keuze gemaakt naar welke school je gaat, welk niveau je hebt en wat voor je gevoel als toekomst voor je ligt. Voor mij was het advies om te beginnen op het Leerweg Ondersteunend Onderwijs. Dit was voor mij ook zeker de juiste keuze want ik was geen ster leerling, ik kreeg altijd bijlessen, moest veel geholpen worden en had simpelweg geen concentratie. Zodra we creatief mochten zijn was ik juist wel weer de ster-leerling van de klas en vroeg iedereen hoe het moest. Creatief zijn vond ik niet zo moeilijk, laat mij één keer iets zien en ik weet het. Moet ik iets uit een boek leren? Draag me dan maar weg want dat moet ik 100x lezen wil ik het een keer begrijpen. Kortom ik ben echt een praktijk mens.

Helaas is de maatschappij zo ingericht dat je eigenlijk altijd te horen krijgt/kreeg dat je wel echt moest studeren om ergens te kunnen komen. Kortom dit zat ook in mijn hoofd, mijn ouders waren helemaal niet van het pushen naar een hoge opleiding maar dit zat in mijn hoofd dus het moest ook gebeuren. Als er eenmaal iets in mijn hoofd zit, dan moet dit ook gebeuren. Zo gezegd zo, niet makkelijk, gedaan. Ik begon dus op LWOO, klom op naar basis en kader. En dan komt de mbo keuze, waar ga je heen. Ik was een erg onzeker meisje en durfde eigenlijk niet buiten mijn comfort zone te gaan. Ik heb op de hout en meubileringscollege gekeken, hier veerde ik op, wauw altijd met je handen werken dat leek me wel wat. Maar helaas zat mijn angst me teveel in de weg en durfde ik niet met de trein naar Rotterdam. Kortom mijn keuze viel op de Ondernemer Managers opleiding in Gouda, hier kon ik veilig op mijn fietsje heen. En het leek een goede vervolg keuze op mijn Handel en Verkoop keuze op de middelbare school. Ik ben het mbo dus op mbo2 en opgeklommen naar mbo4 daarna heb ik hbo commerciële economie geprobeerd (meest domme keuze ooit) want ik was 24/7 aan het leren maar het kwam gewoon niet binnen. Toen in februari gestopt en gewerkt, mijn verlangen om dat hbo papiertje te halen bleef en ben na een studiekeuze test communicatie gaan doen. 

Side-note: Eigenlijk kwam de studiekeuze erop neer dat ik of weer een ondernemer managers opleiding moest gaan doen of iets met mijn handen. Maarja Mbo had ik al dus toen viel de keuze op een redelijk praktische opleiding communicatie.

Blog gaat verder onder de foto

De communicatie opleiding was hard werken, ik was veel bezig met studeren, samenvattingen maken en die weer 6x overschrijven. Maar uiteindelijke ronde ik na 4 jaar mijn communicatie opleiding succesvol af. Ik was trots, ik had het gehaald maar nu? Het werkveld in maar wat? Communicatie is zo breed dat je echt alle kanten op kan. Ik ging als recruiter en daarna als intercedent aan de slag. Ik kreeg al snel een andere baan aangeboden bij een wereldwijd bedrijf op de marketing afdeling. Heel tof dus daar ging ik aan de slag. Helaas bleek dit niet zo tof als het leek, alles werd bepaald in Amerika en wij waren een doorgeef luik. Kortom geen creativiteit. In de avonduren deed ik een DTP cursus. Puur omdat ik dat leuk vond en bij wilde leren, ja zo erg was de verveling op die functie. Dat gedaan en ontwierp zo nu en dan kaartjes voor mensen. Op een gegeven moment toch maar verder gesolliciteerd, ook met de DTP skills die ik op had gedaan. Ik kwam bij een kaashandel terecht die ook wereldwijd handelde. Weer een mooie kans op de marketing communicatie afdeling. Dit bedrijf was zo groot dat ik er ook een beetje in verzoop. Ik vond het moeilijk om mijn weg te vinden, wist nooit bij wie ik nou informatie moest halen en zo ging er eigenlijk van alles mis. Ik was meer bezig met randzaken dan met mijn werk. Mijn focus was er niet en ik kon mijn draai niet vinden. Elke dag weer achter die computer zitten, het brak me op. Ik stond te juichen als ik even iets in kon gaan pakken en zelfs in het pakhuis kazen mocht sjouwen. Het verlangen om met mijn handen te werken bleef. Ik was ondertussen al een aantal keer bij mijn manager geweest dat ik het niet kon op deze manier, dat ik creativiteit miste en graag wilde fotograferen (er kwam regelmatig een fotograaf langs om de kazen te fotograferen, als hij er was stond ik elke keer weer met weemoed toe te kijken en te denken dat wil ik ook). Goed helaas stond dit niet in mijn functieomschrijving en ging die zon niet op. 

November 2017 brak ik, ik ging elke dag weer huilend naar mijn werk, ik kon het niet meer opbrengen, ik klapte dicht en kreeg het werk en vooral de creativiteit ervoor niet meer uit mijn vingers. Ik kwam thuis te zitten, en schakelde gelijk een jobcoach in. Zei vroeg me alles te vertellen van basisschool tot aan nu. Daaruit kwam al snel de conclusie, wat doe jij op die functie en wanneer ga jij met je handen werken? Ik sprak met mijn ouders erover, ik woonde toen nog thuis, ging in gesprek met mijn werk maar helaas kwamen we er niet uit. Ik besloot per direct te stoppen, geen uitkering gewoon klaar nu. Ik wilde niets meer met het bedrijf te maken hebben, ik wilde herstel en vooruit kunnen kijken.

Januari 2018 stond ik bij de kvk en schreef me in. Daar was de eerste stap naar mijn bedrijf. Ik sprak al snel een coach gericht op fotografie en ben het maar gewoon gaan doen. Had mezelf een jaar gegeven om het tot een succes te laten worden. En nu 5 jaar later is dat de beste keuze ooit. Ik begon weer te stralen, ik werd gelukkig van wat ik doe en maakte een hoop andere mensen blij. Het werd steeds drukker en drukker en merkte dat ik slecht nee kon zeggen. Ik wilde alles aangaan ook als ik een opdracht nog nooit had gedaan zocht ik wel uit hoe ik het moest doen. Eindelijk kon ik doen waar ik goed in was, zelf mijn ding bepalen, zelf mijn richting bepalen, maak ik een fout los ik het op. Tot het wel echt te druk werd, ik liep mezelf voorbij en begon weer burn-out klachten te krijgen. Ja, geluk kan ook een valkuil zijn.

Uiteindelijk ben ik nu dus 5 jaar verder, op zoek naar een nieuwe balans, nu ook met een kind in het gezin is het weer zoeken naar een nieuwe weg. Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel kunnen nadenken wat ik wil, het verlangen om met mijn handen te werken en dingen te maken blijft. Maar voor nu ben ik vooral erg blij met het werk wat ik doe, fotografie, een herinnering voor het leven vastleggen voor anderen en daarnaast genieten van onze kleine meid.

Wat ik vooral heb geleerd tot nu toe? Het geluk zit hem niet in een hbo papiertje, werk, een goed salaris, die verre reizen of een dikke auto. Geluk zit in jezelf, in wat jij van het leven maakt, doen waar je gelukkig van wordt en vooral je hart blijven volgen. Ongeacht of je bang bent, beren op de weg ziet, volg je hart want die zegt echt de waarheid. Uiteindelijk heb ik nooit een boterham minder gegeten, heb ik nog vele dromen en ga ik wel zien welke daarvan uit gaan komen.

Mijn tip voor jou, schrijf je hele levensverhaal eens op, kijk wat je opvalt en zie waar jou kracht zit. Ga vanuit die kracht aan de slag richting je doel en volg je hart.